Joyce Cransveld

Covid-19 lijkt nog een ver-van-ons-bed-show, hoewel familie uit Brabant zich al lichte zorgen begint te maken, hebben we op 8 maart nog een etentje met de hele familie in een restaurant bij ons in het dorp. Achteraf zal blijken dat dit het laatste ‘normale’ feestje was in meer dan een jaar. Een week later gaat Nederland namelijk in gedeeltelijke lockdown en sluiten onder andere horeca en scholen. Ineens is het voor iedereen duidelijk dat dit niet een ‘gewoon’ virus is, maar dat dit een serieuze bedreiging vormt voor de (volks)gezondheid. Zeker voor iemand met een auto-immuunziekte en een niertransplantatie die tot de risicogroep behoort. Een stemmetje in mijn hoofd zegt me dat ik er alles aan moet doen om te zorgen dat ik niet besmet raak.

Begin maart 2020

Op 12 maart roept het kabinet iedereen op om zo veel mogelijk thuis te werken. En nog voordat premier Rutte aankondigt dat de basisscholen vanaf 16 maart dicht zullen gaan, besluiten we om onze zoon de komende tijd thuis te houden van school. Met pijn in mijn moederhart verbieden we hem ook het afspreken met vriendjes. Een bezoekje aan een verjaardag op 14 maart zeggen we uit voorzorg af. Twee dagen later gaat het land op slot. Ondanks de zorgen voelt dat ook als een opluchting: ik heb niet meer het gevoel dat ik het annuleren van gemaakte afspraken hoef te verdedigen.

Een stemmetje in mijn hoofd zegt me dat ik er alles aan moet doen om te zorgen dat ik niet besmet raak.

In de komende maanden blijkt dat we voorlopig niet van Covid-19 af zullen zijn. Bijna alle leuke dingen worden geannuleerd: de musical en kamp van groep 8, familiebezoekjes, evenementen in de buurt en de reis naar Amerika waar we al zo lang naar uitkeken. Mondkapjes en anderhalve meter afstand worden de norm. En hoewel de aanleiding natuurlijk heel treurig is, ben ik -behalve voor mijn naaste kringetje- stiekem wel blij met de afstand tot anderen. Ik ben al een hele tijd niet meer verkouden geweest bijvoorbeeld. Laten we die drie zoenen met vage kennissen vooral achterwege laten in de toekomst!

Zomer 2020

Hoewel sommigen de maatregelen in de zomer wat losser laten, blijf ik extreem voorzichtig: ik mijd contacten met anderen, spreek alleen nog in de buitenlucht af en dan nog op afstand. Ik kom nauwelijks meer in een supermarkt. En als het dan perse moet, dan met mondkapje handschoenen en desinfectiemiddel. Ik laveer met mijn karretje op zo groot mogelijke afstand tot anderen door de gangpaden en erger me als mensen de 1,5m niet respecteren. Maar tot nog toe bereik ik het beoogde resultaat: er is gelukkig nog niemand van mijn gezin besmet geraakt.

 Ik mijd contacten met anderen, spreek alleen nog in de buitenlucht af en dan nog op afstand. In een supermarkt kom ik nauwelijks meer. 

September 2020

September breekt aan en daarmee het nieuwe schooljaar. Zoonlief gaat inmiddels naar de middelbare school. En ook ik werk weer vanuit kantoor, weliswaar met inachtneming van de voorzorgsmaatregelen. Vergaderen doen we inmiddels vanzelfsprekend online. Social distancing blijft de norm. Met familie en vrienden spelen we online thuisquizzen of -bingo, ieder vanuit zijn eigen veilige huiskamer. Het lijkt al bijna normaal om elkaar alleen nog te zien via een videoscherm. Om het aantal contacten zo veel mogelijk te beperken zeg ik mijn wekelijkse tennisuurtje voor de rest van de wintermaanden af.

November 2020

Dan breekt in november lichte paniek uit: een aantal kinderen uit de klas van mijn zoon, waaronder het kind dat naast mijn zoon in de klas zit, is positief getest op corona! De hele klas moet in quarantaine. Thuis houd ik zelfs 1,5m afstand tot mijn eigen kind, uit angst besmet te raken. Mijn moederhart breekt weer. Gelukkig test hij na 5 dagen quarantaine negatief. We halen opgelucht adem.

December 2020

Het aantal besmettingen in Nederland neemt weer toe. Het kabinet kondigt strengere maatregelen aan. Op 16 december sluiten de middelbare scholen en krijgen de kinderen les-op-afstand. Een paar dagen ervoor, zondag 13 december, zijn we op bezoek bij mijn schoonmoeder in het verzorgingshuis. Uiteraard met mondkapje en op anderhalve meter afstand en na onze handen gedesinfecteerd te hebben. Twee dagen later horen we dat een van de verpleegkundigen die de zondag ervoor dienst had, positief is getest op corona. We zijn zelf niet in contact geweest met deze verpleegkundige, maar toch zijn we ongerust. Weer twee dagen later, op donderdag 17 december test ook mijn schoonmoeder positief. De ongerustheid neemt nu grote vormen aan. In de loop van de dag heb ik lichte hoofdpijn, die ik in eerste instantie aan de zorgen wijt, en krijg ik pijn tussen mijn schouderbladen. Ik herken het niet direct als symptoom van COVID, toch laat ik me voor de zekerheid testen. Zaterdag 19 december blijkt dat ik positief test. De wereld staat even stil. Dat wat ik zo angstvallig al negen maanden probeer te vermijden is nu toch werkelijkheid geworden.

Zaterdag 19 december blijkt dat ik positief test. De wereld staat even stil.

Meteen schieten we in de praktische modus: beddengoed wordt verschoond. Ik verblijf de komende dagen in de slaapkamer van mijn zoon en hij zal op mijn plekje slapen.

Ik neem mijn telefoon, laptop en een boek mee naar boven en sluit me op in zijn slaapkamer. Ik neem telefonisch contact op met de dienstdoende nefroloog van het ziekenhuis om te overleggen; ik kan paracetamol nemen tegen de hoofdpijn als ik wil, maar vooralsnog is geen verdere actie nodig. Als ik het niet vertrouw kan ik aan de bel trekken.

Manlief desinfecteert intussen alle stoelen, deurklinken en lichtschakelaars. En ik zal de komende dagen steeds met Dettol alle oppervlaktes reinigen die ik heb aangeraakt in de hoop dat de rest van het gezin gevrijwaard blijft.

Door de COVID-infectie is mijn nierfunctie verslechterd. Dat baart me veel zorgen.

Twee dagen later, op maandag 21 december krijg ik aan het begin van de avond koorts. Ik meld me bij de Huisartsenpost. Na diverse onderzoeken wordt besloten om me -uit voorzorg- op te nemen in het ziekenhuis. Dat is trouwens ook best een aparte gewaarwording in deze tijd. Ik kom -uiteraard- op een ‘corona-afdeling’ te liggen. Dat betekent geen bezoek en verpleegkundigen en artsen komen helemaal ingepakt aan je bed. De komende 2 dagen worden diverse bloedkweken gedaan en longfoto’s gemaakt. Als met zekerheid is vastgesteld dat ik geen ontsteking heb en de klachten uitsluitend te wijten zijn aan corona, mag ik op 23 december weer naar huis. De koorts is dan nog onveranderd hoog en om het genezingsproces te versnellen wordt gestopt met de helft van de afweermedicatie. Dat vind ik wel behoorlijk spannend, aangezien ik die natuurlijk slik om te voorkomen dat mijn getransplanteerde nier wordt afgestoten. En dat mag vooral ook niet gebeuren! Door de corona-infectie is mijn nierfunctie verslechterd. Ook dat baart me veel zorgen. Zal dat straks weer herstellen?

Omdat ik vanwege corona afstand tot mijn gezin bewaar, kunnen zij me niet uit het ziekenhuis komen ophalen. Ook openbaar vervoer of taxi is om dezelfde reden niet mogelijk. Dus dat betekent dat ik met 39 graden koorts en terwijl ik me behoorlijk ziek voel, zelf in de auto weer naar huis rijd. Waar ik vervolgens weer in isolatie ga.

Na precies 3 weken, officieel klachtenvrij ben. 

De dag erna kunnen ook man- en zoonlief een corona-test laten doen. En hoewel ze beiden geen klachten hebben, volgt de uitslag een dag later, op Eerste Kerstdag: ook manlief test -ondanks alle voorzorgsmaatregelen- positief. We verschonen het beddengoed weer en ontsmetten de slaapkamer. Iedereen slaapt vanaf nu weer in zijn eigen bed. Omdat zoonlief in de afgelopen dagen wel dichtbij zijn vader is geweest, moet hij na 5 dagen opnieuw getest worden. Wat een ellende! Gelukkig test hij weer negatief en kan hij door opa en oma worden opgehaald om daar te gaan logeren. Zo heeft hij tenminste nog een paar leuke dagen in zijn vakantie en hebben wij de rust om in bed te blijven liggen en weer beter te worden. We hebben beiden inmiddels een heel scala aan klachten doorlopen: van hoge koorts tot pijn tussen de schouderbladen en van hoesten tot hoofdpijn en een totaal gebrek aan eetlust. Maar op 6 januari kan ik zeggen dat ik -na precies 3 weken- officieel klachtenvrij ben. Behalve dan dat ik een totaal gebrek aan energie heb en dat mijn nierfunctie nog niet is verbeterd.

Januari 2021

Het zal nog wel even duren voordat ik mijn conditie weer een beetje op peil heb. Iedere dag loop ik een rondje. In het begin zijn dat maar 10 minuten, met een korte stop halverwege. Maar na 3 maanden heb ik dat weer opgebouwd tot een wandeling van zo’n anderhalf uur. Gelukkig is ook mijn nierfunctie inmiddels weer hersteld. Wel heb ik sinds eind februari, zo’n 6 weken nadat ik klachtenvrij was, als gevolg van de corona-infectie een nieuwe bijwerking: Haaruitval. Mijn hoofdhaar valt met bossen tegelijk uit en inmiddels is mijn haardos meer dan gehalveerd. Helaas is er niks wat je ertegen kunt doen. Tenminste niet dat ik weet. Dit maakt me wel een beetje verdrietig en ik hoop dat het snel zal stoppen en dat er weer nieuw haar voor in de plaats komt.

De tijd zal het leren.

Wel heb ik sinds eind februari, als gevolg van de corona-infectie, een nieuwe bijwerking: haaruitval. Mijn hoofdhaar valt met bossen tegelijk uit en inmiddels is mijn haardos meer dan gehalveerd. Helaas is er niks wat je ertegen kunt doen. Dit maakt me wel een beetje verdrietig. Pas in de zomer stopt mijn haar met uitvallen. Er is dan slechts ongeveer een derde over van de oorspronkelijke hoeveelheid, maar gelukkig zijn er geen kale plekken te zien. Tot op heden is het helaas niet meer terug gegroeid.