Francine Kruitwagen

Iedereen kent de verhalen wel: kinderen die kind aan huis zijn in het ziekenhuis. Soms al vanaf de geboorte, anderen weer op wat oudere leeftijd.

Ik ben “zo’n kind”. 

Als ik terugkijk naar de tijd waar het begon, weet ik nog maar flarden van het leven in het ziekenhuis. Je zou kunnen zeggen dat op vroege leeftijd patiënt worden, een voordeel is. De herinneringen die ik aan het ziekenhuis heb, zijn eigenlijk ook vooral de leuke dingen: mijn oom op de driewieler, Mario spelletjes spelen met mijn zus, de bezoekjes aan de vijver, de etenskarren met lekkere geurtjes elke middag en de cadeautjes die ik voor mijn verjaardag kreeg. Althans, zo dacht ik altijd, maar het bleek om de verjaardag van mijn moeder te gaan. Maakt niet uit, cadeautjes zijn altijd leuk om te krijgen!

Het tweede ‘voordeel’ is dat ik niet beter weet of ik moet medicijnen innemen. Hoewel ik nooit echt moeite gehad heb met het innemen of het feit dat ik medicatie moest slikken, zijn er medicijnen waar ik nog steeds de rillingen van krijg. Van de ergste weet ik de officiële naam niet, maar wij noemden het “seroliet”. Zandachtige korrels die je weg moest zien te krijgen. Dus het ging vaak in de yoghurt. Jarenlang ging er zo’n potje door de yoghurt. En als je dan per ongeluk je kaken iets teveel bewoog, dan kwam het zand tussen je kiezen en dat knarste als een gek. Zodra ik eraan denk komt het tintelende gevoel in mijn mond terug. Het is zelfs nog steeds zo dat als ik een korreltje zand binnen krijg ik spontane kaak-krampen krijg. En als ik niet thuis was, maar bij vrienden van mijn ouders, kreeg ik de resonium-poeder. Dat was niet zo zanderig, maar net als het zand, uiterst onsmakelijk. Om het nog een beetje weg te kunnen werken ging dat in een glas cola en dronk ik het op met m’n neus dichtgeknepen. Een wonder dat ik nog geen trauma heb aan cola!

Toch is elke dag meerdere keren per dag medicijnen in moeten nemen wel een belasting. Niet alleen voor het kind, ook voor de rest van het gezin. De tabletten en capsules waren nooit echt het probleem, maar er is wat strijd gevoerd over de seroliet. En vooral over wanneer het ècht op was. Bakjes uitlepelen hoefde van mij niet, dat scheelde dan weer wat korreltjes.

En zoiets kleins als medicijnen innemen heeft ook effect op andere dingen, bijvoorbeeld het ontbijt. Het ochtendritueel was om mijn medicijnen met een beker chocolademelk in te nemen. Maar dan hoefde ik geen ontbijt meer. Ging ik eerst ontbijten, dan hoefde ik geen beker chocolademelk met medicatie meer. Ik kreeg (en krijg) nogal snel last van misselijkheid namelijk. En 26 jaar later is er nog weinig veranderd. Ik word nog steeds snel misselijk en kan nog steeds niet ontbijten. De beker chocolademelk is ingeruild voor halfvolle melk en daarna een kop koffie.

Dan waren er ook nog druppels die ingenomen moesten worden: vitamine D druppels. Elke dag weer een aantal druppels op een theelepeltje. Die smaak en consistentie was niet zo beroerd als de resonium en seroliet, maar lekker vond ik het ook niet. Des te frustrerender dat mijn zus dan wel eens zei: “mag ik ook een paar druppels want het is zo lekker”. En als ze dan wat druppels kreeg, ze ook echt blij was. Ik wil haar nu wel eens horen als ze mijn 11 tabletten zou innemen haha.

Ik was dus ook superblij toen de poeders, potjes zand en druppels afgelopen waren! Een kind zoiets voorschotelen is bijna mishandeling. Maarja, alles voor de gezondheid zeggen ze dan.

Jaren later moest ik wederom aan de vitamine D. En wat bleek nou? Ik kreeg de keus tussen druppels of capsules. Die keus was snel gemaakt natuurlijk. Had ik dat eerder geweten, was ik al snel van de druppels overgestapt!

Zolang ik geen vieze poeders en korrels meer hoef in te nemen, gaat het vast goed komen met mijn medicatie inname! Hoewel de hoeveelheid, de grootte van de tabletten en de onregelmatige schema’s een volgende uitdaging kunnen gaan vormen.